Ana içeriğe atla

Hayat mı böyle bişe işte...

Daha önceki zamanlarda anlatmıştım bir yerde;

İnsan kendisine güç veren her ilkel davranışı bir şekilde ritüellere dönüştürme, estetize etme çaba ve gayreti içinde. Örneğin karın doyurmak... Yemek, insanı besleyen, güçlendiren bir davranış. Her canlı gibi yiyerek güçleniyor, semiriyor. Bu ilkel, kaba davranışı diğer canlılarda da gördüğü için onlardan ayrışmak için; süslenmiş tabaklar, kaşıklar, masa örtülüleri geliştirmiş zamanla. Dualar, niyazlar... Oysa dediğim gibi tamamen bütün canlılara özgü hayvani bir davranış bu. Ama insan bunu kabullenemiyor. Ya da varlığını güçlendiren, iktidar sağlayan her şeyi soyutlayarak, anlamlar yükleyerek yüceltme çabasında...

Siyaset ve politika da böyle aslında; toplumların geliştirdiği bir araç. Hem de sanıldığından çok kaba bir yapıya sahip. Siyaset ve felsefe teorisyenleri politikayı çok ilkel bir araç olarak görür. Oysa artık günümüzde politika bütün yaşam alanlarını, yaşam biçimlerini domine etmiş durumda. Tabi bunu sermaye dediğimiz ikinci ilkel  araçla yapıyorlar. İnsanı, insan yapan bütün temel kavramlar bu iki mekanizmayı beslemek için çalışıyor. Bilim, sanat, din, ahlak herşey... 

Kendisine bilim, düşünce, din, felsefe adamı diyenler politik alanın ve sermayenin gücünün varlığı için her şeyi araçsallaştırıyorlar. Bütün bunları yaparken her türlü soyutlama ritüellerini geliştiriyorlar. Demokrasi, özgürlük, bilim sanat her türlü vaat ve kavram havada uçuşuyor.

Bunun suçlusu günün sonunda köyde yaşayan Memet, fabrikada çalışan Hasan,  camideki Ali, cemevindeki Tahsin ilan ediliyor. Toplum cahil, kalabalıklar adam olmaz naraları atılarak. Bütün bu insanlar yığın olduğu söylenerek...

Tabi bir de günün sonunda buna piyasa ekonomisi deniyor. Alan memnun satan memnun. Biz kalabalıklara kalan sofradaki kemiklerden atık kılçıklar... Onu da neden bu salgın zamanında otobüslere yığılarak işe gidiyorsunuz haberiyle hakaret etmeye devam ediyorlar. Özel arabasında tek seyahat edene "neden bir kaç kişi alıp işe bırakmıyorsun" diye soran yok. Çünkü o sofraya süslü kaşıkla ve dua ile oturuyorlar. Hayat böyle bişe işte.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Pis Bir roman yazmak: Üçücü bölüm Ana karakterden sonraki ölü

Hep pis bir roman yazmak istedim. Ne kadardır düşünüyorum tam olarak bilmiyorum ama bayağı bir zaman geçti üzerinden. İğrenç bir şeyin romanını yazmak, içimdeki pisliği çıkarıp atmak için bir araç sanki. Hepimizin içinde bir pislik var. İğrençlik, kokuşmuşluk. Aldığım notlardan birinde; umum tuvaletin alafranga taşının kenarlarına sıçramış sidik ve dışkı artıklarının biriktiği yerin tam ortasına bırakılmış bok yığının bir psikopat tarafından, ağzından salyalar akarak onu yalamasını anlatan ve o boku yiyinci de süper kahraman olduğunu hayal ettiren bir gerilim ve macera romanı yazmaya dair metinler vardı. Fakat bu pis bir roman olmayacaktı vazgeçtim. Ya da bir hastahane müdürünün morgda ölülerin tırnaklarını kesip onlarla koleksiyon yaptığını... Aslında bu harika bir fikirdi. Şimdiye kadar hiç bir hikaye ve romanda böyle bir karaktere rastlamadım. Fakat bir hastane müdürünün bu kadar psikopat olmasının ve bunun bir roman olarak bestseller olması halinde yakalayacağım şöhretin ardından;...
Yorum Gönder
Devamı

ABD, Ortadoğu'yu kaosa mı sürüklüyor? Ya Türkiye!

Yorum Gönder
Devamı

Bir memeli türü olarak "insan" ve İblis abimiz

Bir memeli türü olarak "insan" isimlendirmesiyle tanımlanan canlının bu ismi kazanmasının en önemli nedeni birbirine yardım eden canlı olması nedeniyledir. Her ne kadar insanı unutkan olarak tanımlayan ve bununla geliştirdiği ideoloji (Kelam) 'ye geçerlilik kazandırmaya çalışan, klasik katoliklerin tersine insan ünsiyetten gelerek yardımlaşan, dayanışan anlamına gelir / gelmelidir. 'Gelmelidir' diyoruz çünkü insan en nihayetinde sosyal bir varlıktır yani cemaatler veya daha geniş topluluklar olarak yaşarlar. Eğer unutan anlamına geldiğini düşünerek hareket edersek, unutmanın fiili olarak bir karşılığı olmalıdır ki insanın birbirini unutan bir varlık olmadığı yani insanı unutan bir varlık tanımlayamayız. Unutmak isan için temel bir kavram olarak kullanılamaz, unutmakla tanımlanamaz. Bu kurgulanmış ideoloji (Kelam)'nin kullandığı bununla "hidayetçi" bir din anlatısı ve anlayışının oluşmasını sağlamak amaçlıdır. "hidayet" kelami (ideolojik) b...
Yorum Gönder
Devamı